Բնությունը վերադարձնում է մեզ այն, ինչը մենք ենք տվել նրան։
Անձրևի հետևանքով երեկ անանցանելի էին դարձել մայրաքաղաքի կենտրոնական փողոցները, մարդիկ ոտաբոբիկ , տաբատները մինչև ծնկները ծալած էին անցնում փողոցները, մեքենաները մնացել էին ջրի մեջ։ Համաձայն եմ, որ ջրահեռացման համակարգը չէր աշխատում, այն պարզապես չէր հասցնում աշխատել, քանի որ անձրևի սկսելուց երեք-չորս րոպե հետո այն խցանվում է։ Իսկ խցանվում է նրա համար, որ մենք փողոց ենք նետում ձեռքներիս եղածը՝ էլ թանի շիշ, էլ ջրի շիշ, էլ տոպրակ, մի խոսքով, ինչ ասես։ Կարծես թե այս բնությունը բերան ու ատամ ունի և պետք է մեր նետածը ուտի։ Բնությունն էլ մեր նետածը երեկ վերադարձրեց մեզ. այնքան շիշ էր լողում, որ կարելի էր հավաքել ու նավակ կառուցել․․․
Ախր, էս հողը սուրբ է, ախր, էս հողը համբուրելու հող է, ոչ թե անխնա աղտոտելու և ավիրելու:
Կարեն Հովհաննիսյան